Nga Ahmet Prençi
Ka lajme që të zënë në befasi, por të mbushin shpirtin me dritë. Një prej tyre më mbërriti sot: Rasim Gjoka, një mik i paharruar, është shpallur “Qytetar Nderi” nga Këshilli Bashkiak i Matit. Dhe për çudi, për habi të mirë, ndjeva një gëzim të thellë, një ndjesi që rrallë më shoqëron për vendime zyrtare. E kuptova menjëherë pse: nuk ishte thjesht një titull. Ishte një lloj drejtësie e vonuar, por e denjë, për një njeri që e ka merituar nderimin jo vetëm me punën e tij, por me vetë mënyrën se si ai ishte.
Rasimin nuk mund ta përkufizosh me një titull. Ai ishte një mënyrë të qeni, të ngjallte gjithmonë repekt. Ishte një frymë. Një qetësi që të përhapte në shpirt si dritën pas stuhisë. Unë pata fatin ta njoh nga afër dhe ta kem mik. Ai ishte gazetarë dhe petagog por unë e njoha si një aktivist të jashtëzakonshëm. Në një periudhë kur punoja në sektorë të rëndësishëm të policisë, dhe ai udhëhiqte me pasion një qendër që merrej me zgjidhjen e mosmarrëveshjeve përmes ndërmjetësimit u njohëm dhe kultivuam këtë miqësi që për mua ngeli e çmuar.
Në atë kohë, kjo ishte një ide e re për shoqërinë tonë: të mos pritej që sherri të kthehej në dhunë, apo që fjalët të ngurtësoheshin në aktakuza. Të besoje se njeriu mund të kuptohej, të dëgjohej, të shërohej me komunikim, me mirëkuptim, me urtësi, kjo ishte filozofia e Rasimit. Dhe ai nuk e predikonte nga distanca; ai e jetonte këtë filozofi në çdo takim, në çdo proces ndërmjetësimi, në çdo bisedë me njerëz që dikush tjetër do t’i konsideronte “problematikë”.
Më ftoi dy herë në Oslo, Norvegji, në kuadër të projekteve për pajtimin dhe zgjidhjen paqësore të konflikteve. Ditë të tëra të mbushura me takime, vizita, përvoja të jashtëzakonshme. Por mësimet më të thella nuk i mora në tryeza diskutimi, i mora në bisedat me të. Më fliste për përballjet e vështira, për pikat e thyeshme të njeriut, për atë çastin e brishtë kur zemra ndizet dhe fjala e mençur mund të shuajë një zjarr. Ai kishte një pasion të jashtëzakonshëm për këtë mision. E kishte kthyer në mënyrë jetese. Dhe më bënte të kuptoja sa të rëndësishme ishin punët paraprake, kontaktet njerëzore, ndjeshmëria, përpara se të vepronte ligji.
Ishte gjithmonë i duruar, i përmbajtur, i thjeshtë. Nuk i pëlqente të dukej. Dhe ndoshta prandaj binte aq shumë në sy për ata që shihnin se çfar ai bënte, çfar ai kontribonte. Në këtë botë ku shumica flasin fort për t’u dukur të mençur, Rasimi fliste butë për të qenë i dobishëm. Në këtë kohë kur shumë duan të të bindin me forcë, ai të bindte me mirësi. Dhe në një vend ku shpesh drejtësia ndjek vetëm rrugë të ftohta, ai besonte në fuqinë e njeriut për të ndryshuar, për t’u penduar, për të falur.
Për vite me radhë e vijoi këtë angazhim, duke dhënë leksione si pedagog në universitet, ku shumë studentë do të kujtojnë jo vetëm mësimet e tij, por mënyrën se si ai i shikonte në sy, me respekt të vërtetë. Dhe një ditë, krejt papritur, mësova se ai nuk ishte më. Aksidentalisht e ndau nga kjo jetë. E pabesueshme. U ndjeva bosh. Në funeralin e tij, njerëzit flisnin për të me zë të ulët, sikur mos të donin të shqetësonin heshtjen e tij të fundit. Por unë kujtoja buzëqeshjen e tij. Ajo buzëqeshje që e kishim parë të gjithë; e qetë, e ngrohtë, e pashlyeshme. Një buzëqeshje që nuk i kërkonte botës të ndryshonte, por që e ndryshonte vetë botën, pak nga pak, ditë pas dite.
Prandaj sot, ky titull që i është dhënë nga vendi i rrënjëve të tij, nuk është vetëm një dekoratë. Është një pasqyrim i asaj që shumëkush ndjeu, por nuk e tha dot me zë. Një nderim për një njeri që ndërtoi ura, kur të tjerët prisnin rrugë. Një mirënjohje për një njeri që nuk kërkoi asgjë për vete, por dha gjithçka që kishte: mendje, zemër, kohë, dhe durim.
Në fund, çfarë mbetet nga një njeri, nuk janë titujt që mbart, por gjurmët që lë në zemrat e të tjerëve. Dhe Rasim Gjoka la gjurmë të thella, të qeta, por të pashlyeshme.
Qoftë i përjetshëm kujtimi i tij! Dhe u bëftë model për të gjithë ata që besojnë se urtësia dhe dashuria njerëzore janë forcat më të mëdha për të ndërtuar një shoqëri më të mirë.
