Nga Rajmonda Maleçka
Besim Çera nuk ishte vetëm një emër; ai ishte një histori që ecën, një legjendë që frymonte me ritmin e maleve të Dibrës, me erën e luginave dhe me ujërat e ftohtë që rrjedhin nga burimet e thella të fisit të tij. Ai ishte bir i një familjeje ku dijet, virtytet dhe besa nuk ishin thjesht vlera, por mënyrë jetese. Babai i tij, Xhemali, mësues i përkushtuar, dhe xhaxhai, shembull i dijes dhe trimërisë, ia formuan karakterin duke i mësuar se madhësia e njeriut nuk matet me forcën e trupit, por me fuqinë e shpirtit, pastërtinë e ndërgjegjes dhe vendosmërinë për të mbrojtur të drejtën.
Fëmijëria e Besimit ishte laborator ku forcoheshin karakteret. Oborri i familjes ishte skenë teatri, qendër kulturore dhe shkollë jetësore ku fëmijët mësonin jo vetëm dijen, por edhe guximin, drejtësinë dhe përgjegjësinë. Ai recitonte, këndonte dhe luante role dramatike, duke përjetuar çdo skenë si një mësim mbi betejën midis së drejtës dhe padrejtësisë. Kur interpretoi “gjermanin” në teatrin familjar, ai portretizoi armikun me forcë dhe vendosmëri, duke treguar se çdo njeri ka dimensione të fshehura të trimërisë dhe se guximi shpesh lind aty ku nuk e pret.
Shkollimi i tij i mesëm dhe më pas Fakulteti i Veterinarisë nuk ishin thjesht rrugë për dijet, por laborator ku forcohej morali, disiplinë dhe vetëdija për përgjegjësitë e jetës. Ai mësoi se çdo profesion kërkon përgjegjësi, dhe se vlera e njeriut matet nga veprimet kur askush nuk po e sheh. Fiziku i fortë dhe shpirti qëndrestar e bënë të spikaste në Forcat Speciale, ku çdo vendim, çdo lëvizje, kërkonte trimëri, qartësi dhe përgjegjësi absolute. Ai u bë shembull për shokët dhe komunitetin, shembull se besa dhe nderi nuk janë thjesht fjalë, por mënyrë jetese.
Në repartin special, Besimi përballoi sfida që shumica e njerëzve nuk mund t’i imagjinonin. Ai kreu misione të vështira, ku çdo hap ishte një betejë me rreziqet, por gjithmonë ruante qartësinë e mendjes dhe guximin e zemrës. Ai e dinte se jeta nuk është vetëm për veten, por për idealet, për të mirën e të tjerëve dhe për parimet që nuk mund të kompromentohen. Në çdo situatë, Besimi mbante fjalën, ruante besën dhe tregonte se një burrë i madh nuk matet vetëm me forcën fizike, por me guximin, nderin dhe aftësinë për të vepruar drejt në kohë sfidash ekstreme.
Ai ishte i lidhur ngushtë me rrënjët e tij Dibrën. Malet, lugina, ujërat e ftohtë dhe historitë e burrave fisnikë të fisit Çera ishin pjesë e shpirtit të tij, burim frymëzimi dhe forca që e bëri të qëndrojë i patundur para çdo sfide. Ai nuk ishte thjesht një njeri; ai ishte simbol i traditës, trimërisë dhe virtytit shqiptar.
Sakrifica e Besimit ishte një akt i vetëdijshëm dhe sublim. Ai u përball me rreziqe që shumica nuk do t’i kishin imagjinuar, por nuk u tremb. Çdo vendim, çdo lëvizje, ishte për të mbrojtur atë që nuk mund të mbrohej vetëm: idealet, të dobëtit, të drejtën dhe nderin. Ai rrezikoi jetën dhe e dha atë, por u ngjit mbi kohën dhe vendin si simbol i përjetshëm.
Në atë ditë të shtatorit, Besim nuk ra si një njeri i zakonshëm; ai ra si një dritë që shpërtheu mbi terrin e padrejtësisë, mbi heshtjen e indiferencës, mbi frikën që mund të shtrëngonte zemrat e njerëzve. Ai ra, por emri dhe vepra e tij mbeten flamur që valon mbi kohën, një dritë që udhëheq të rinjtë drejt guximit dhe drejtësisë, një këngë që nuk shuhet kurrë.
Besimi nuk kërkoi as rrugë të emëruara, as përkujtimore të larta; ai kërkoi vetëm të jetojë në vepra, në frymë, në zemrat e njerëzve që njohin vlerën e guximit dhe moralitetit. Historia e tij është mesazh: liria dhe nderi nuk dhurohen, fitohen me guxim, përkushtim dhe sakrificë.
Besim Çera nuk është thjesht një kujtim; ai është një himn i përjetshëm i trimërisë shqiptare. Ai jeton në çdo hap të atyre që guxojnë, në çdo zemër që përballon të keqen, në çdo shenjë të natyrës që pasqyron madhështinë e një njeriu të vërtetë. Ai është frymë e përjetshme, dritë që nuk shuhet kurrë, yll që udhëheq dhe simbol që mbetet i gjallë për gjithë jetën e këtij kombi.
Shtator 2025
