Ardi Stefa
Shumë zhurmë u bë këto ditë për rastin Salianji, i cili mblodhi më të votuarit e primareve dhe të listave të hapura të 11 majit në një kafe “pune” për të diskutuar “problematikat e PD”, fatin e partisë dhe aksionin e tyre, në kushtet e një analize të munguar nga Sali Berisha dhe drejtuesit e selisë blu.
Shumë u nxituan dhe u shprehën se po lindte një tjetër rrymë anti-Berishë. Mungesa e një reflektimi nga lidershipi blu, pas humbjes së thellë të zgjedhjeve të 11 majit, por edhe duke mos hyrë me kandidatë politikë në zgjedhjet e pjesshme të 9 nëntorit u interpretua si rebelim në radhët e demokratëve.
Deklaratat e mëpasme të Z. Berisha, i cili nuk ishte aspak i shqetësuar nga ky takim, por edhe deklaratat e pjesëmarrësve në takimin “Salianji” lënë shkas për dyshime.
Më lejoni të jem skeptik e të mos mashtrohem nga lëvizje të tilla, fjalë të mëdha si “fraksione”, “demokraci e brendshme”, “ringritje”, “hapje”, “forcim dhe riorganizim për një vizion më të mirë politik”.
Në Partinë Demokratike, prej më shumë se tre dekadash, çdo gjë ndodh vetëm me bekimin e Berishës. Pa atë, as gjethet e pemëve në oborrin e selisë nuk lëkunden. Dhe çdo “mendim ndryshe” është fasadë për t’i bërë njerëzit të besojnë se në PD ekziston ende fryma e debatit.
Ta themi troç: A guxon Salianji, apo kushdo tjetër, të nisë një lëvizje të brendshme pa qenë në linjë me Berishën, pa u shkelur syrin lideri?
Absolutisht jo! Nëse do të guxonin, do të shpalleshin tradhtarë, do të ekzekutoheshin publikisht me gjuhë, me shpifje, do të përfundonin të baltosur, etiketuar, anatemuar deri në “7 breza” njësoj si Basha, i cili pati një mëkat kryesor: guxoi t’i thoshte “jo” Berishës. Që nga ai çast u bë “armik i popullit”, “peng i Sorosit”, “lake i ambasadave”, “horr”, “tradhtar”, “dryn” “bravë”, vetëm se tentoi ta shpëtonte PD-në nga një kult që po e gëlltit prej vitesh.
Ajo që ndodhi pastaj me Bashën dihet: Pas kryqëzimit publik i dorëzoi partinë në pjatë të argjendtë pikërisht atij që i shpalli luftë.
Në PD çdo “kritik i brendshëm” në fakt është opozitar me orar, që flet vetëm aq sa lejohet, vetëm për aq kohë sa nuk prish punë liderit të përjetshëm. Dhe kur dikush tenton të hapë gojën apo të veprojë më shumë se ç’duhet, fati i tij është i paracaktuar: linçim, baltosje, përjashtim…
Sot PD-ja është parti ku askush nuk ka zë; lëvizje, liri! Gjithçka ndodh vetëm me leje të pronarit.
PD nuk është një parti e hapur, por një oborr (mbretëror) ku të gjithë lëvizin me sy të ulur, duke matur frymëmarrjen e “liderit historik”. Ata që shfaqen si kritikë, në fakt janë thjesht figurantë që luajnë rolin e opozitës së brendshme brenda kufijve të toleruar nga vetë Berisha.
Le të mos bëjmë sikur s’kemi sy, veshë e mendje për të parë, dëgjuar e kuptuar: “mendimet ndryshe” në PD-së janë “mendime ndryshme me leje dhe brenda kufijve të lejuar”, aq sa i lejon kryefurnizuesi i konfliktit brendapartiak.
E vërteta është e hidhur: Në PD ka vetëm një mendim: mendimi i Berishës. Të tjerët janë vegla qorre të një skene politike të mbyllur, politikanë të vetëcensuruar, liria e të cilëve e të menduarit, vepruarit e folurit mbaron aty ku fillon hija e tij.
Dhe, derisa kjo të ndryshojë, PD-ja do të vazhdojë të jetë ajo që është sot: jo parti, por SHPK familjare; strehë të autoritarizmit të vjetër, që imiton demokracinë; jo opozitë, por reminishencë e një epoke, që nuk lëshon vendin edhe pse ka dalë prej kohësh nga skena.
