Nga Prof.DR. Pal Nikolli
Në çdo shoqëri, institucionet nuk janë thjesht struktura fizike apo burokratike; ato janë reflektimi i vlerave, integritetit dhe vizionit të njerëzve që i udhëheqin. Kur ato udhëhiqen nga ata që nuk e kuptojnë rëndësinë e përgjegjësisë dhe të moralit publik, organizmat që duhet të mbrojnë dhe zhvillojnë komunitetin shndërrohen në mjete bosh ose, më keq, në instrumente për interesat personale.
Çështja nuk qëndron vetëm te mungesa e njohurive apo arsimit formal, por te mungesa e vetëdijes për rëndësinë e rolit që ushtron individi. Një drejtues që nuk ka formim, vizion apo etikë, nuk mund të jetë udhëheqës i komunitetit. Ai mund të ketë tituj, pozita dhe formalitete, por në thelb mbetet i paaftë për të kuptuar se çdo vendim ka pasoja që shtrihen shumë përtej zyrës së tij.
Kjo situatë reflekton një fenomen më të gjerë: shoqëria që nuk kultivon përgjegjësinë, disiplinën dhe dijen, shpesh prodhon udhëheqës që janë më shumë simbolikë sesa efektivë. E vetmja mënyrë për të ndryshuar këtë gjendje është përmes një kultivimi të vlerave: edukimi serioz, trajnimi i integruar me etikën, dhe vëmendja ndaj përgjegjësisë kolektive.
Kur drejtimi i institucioneve bëhet një proces mekanik, ku njohuritë dhe vlerat humbin përballë interesave personale, shoqëria humbet më shumë se sa mund të duket në pamje të parë. Humbet besimin, humbet shpresën, humbet mundësinë për progres të qëndrueshëm. Ndaj, çdo diskutim për reformim apo përmirësim nuk duhet të nisë nga ligjet apo rregulloret, por nga pyetja më themelore: kush është i denjë të udhëheqë?
Në fund, udhëheqësia nuk është vetëm aftësi për të menaxhuar; ajo është përgjegjësi morale, sfidë intelektuale dhe, mbi të gjitha, reflektim i kulturës që e mban gjallë një shoqëri. Kur këto elemente mungojnë, çdo strukturë e madhe bëhet e brishtë dhe çdo vendim bëhet një rrezik. Vetëm duke u rikthyer te parimet bazë të dijes, respektit dhe integritetit, mund të shoqëritë të rimarrin udhën e drejtë drejt zhvillimit dhe drejtësisë reale.
