Me një zë të ngjirur ai i paralajmëron gjyqtarët se nuk mund të qëndronte në gjykatë. “Jam i sëmurë”, iu tha. Disa orë më vonë ai përqafon Javier Milei-n, presidentin argjentinas, në parlament dhe i thotë atij midis një buzëqeshjeje dhe një kolle “Po të infektoj”.
Benjamin Netanyahu ka dashur të përcjellë një ndjenjë normaliteti në 48 orët e fundit, atë jofunksionale të një kryeministri në gjyq për korrupsion dhe duke luftuar për mbijetesë në pushtet.
E mërkura e kaluar kaloi në Knesset duke kërkuar të shpëtojë qeverinë nga kërcënimi për dezertim nga partitë ultra-ortodokse. E gjitha që studentët e shkollave rabinike të mund të vazhdojnë të dezertojnë shërbimin e detyrueshëm ushtarak.
Një politikan i mirë është gjithashtu një aktor i mirë. Ai e mësoi nga amerikanët – ka një diplomë masteri në MIT në Boston e ambasador në Kombet e Bashkuara – dhe e importoi rreth 30 vjet më parë në politikën izraelite, tepër provinciale për të, ku kryeministrat flisnin anglisht me theksin e sabrës, fjala hebraike që do të thotë dardhë me gjemba dhe tregon pionierët që dolën “me gjemba dhe të fortë si kaktusi në shkretëtirë”.
Kështu që, ndërsa ai mburret me “punën si zakonisht” midis sallave dhe videove të regjistruara me syze dielli me një kostum blu, Bibi tashmë e di se vendimi është marrë: urdhri për Shtabin e Përgjithshëm u dha të hënën, sulmi për të cilin ai ka menduar që nga viti 2009, që kur u kthye në pushtet dhe qëndroi atje, është gati të fillojë, bombarduesit janë gati të nisen, u takon gjeneralëve të zgjedhin momentin më të përshtatshëm, orë jo javë.
Po atë ditë që ai flet për 40 minuta në telefon me Donald Trump, presidentin amerikan që e konsideron mik, ka të ngjarë që ai të shpallur intentin e tij: Izraeli ka vendosur ta godasë programin atomik edhe vetë, pa mbështetjen e Shteteve të Bashkuara, të paktën në fazën ofensive.
Një lexues i apasionuar i Winston Churchill – gjashtë vëllimet e “Historisë së Luftës së Dytë Botërore” të mbajtura në zyrën në Jerusalem ku hyri për herë të parë në vitin 1996 – Netanyahu gjithmonë e ka konsideruar veten si udhëheqësin e vetëm të aftë për të mbrojtur shtetin hebre.
Ai e paraqiti veten – një fushatë zgjedhore pas tjetrës – si zoti Siguria, një imazh në posterat propagandistikë të grisur më 7 tetor 2023, kur mijëra terroristë palestinezë pushtuan jugun e vendit në agim, sulmuan fshatrat përreth Rripit të Gazës, masakruan të rinj që kërcenin në një festë rave në agim, vranë ushtarë të shastisur në gjumë, masakruan civilë, përfshirë gra dhe fëmijë.
Ofensiva kundër Teheranit synon gjithashtu të fshijë nga biografia e tij atë tragjedi për të cilën ai nuk ka marrë kurrë përgjegjësi.
Ai demonstron vendosmërinë e tij kundër rrezikut që Ajatollahët të mund të pajisen me bombën atomike, një kthim në ato vite të errëta që babai i tij Benzion i kishte rrëfyer gjatë gjithë jetës së tij të gjatë (ai vdiq në moshën 102 vjeç) si një studiues i Inkuizicionit Spanjoll dhe persekutimit të hebrenjve.
Kur ai kujdesej për kopshtin në shtëpinë e tij në Jerusalem, Benzion e detyroi të birin ta ndihmonte: të ujitte, të plehëronte, të shkulte barërat e këqija. Një përpjekje që i dukej e pakuptimtë fëmijës. Por ati i shpjegoi atij rëndësinë e këmbënguljes kundër bimëve të këqija “përndryshe ato do të infektojnë gjithçka”.
Tani Netanyahu është i bindur – e ka përsëritur disa herë – se ka mundësinë të ndryshojë Lindjen e Mesme, të lërojë rajonin me tanke dhe bomba, të shohë një situatë të re të rritet për Izraelin.
Mbetet vizioni pesimist i një lufte të përhershme (ajo në Gaza ka vazhduar për 19 muaj, me mbi 55 mijë palestinezë të vrarë), i një kombi nën rrethim dhe që jeton nën sloganin “Ata që janë të fortë mbijetojnë”, siç shkruhej në kopertinën e dytë kushtuar kryeministrit nga revista Time.
Marrë nga Corriere della Sera
