Prof. dr. Pal NIKOLLI
Në qytetet, rrugët dhe zyrat e shtetit tonë, pushteti nuk është një mekanizëm drejtësie, por një makineri që riprodhon privilegjet dhe mbyll mundësitë. Ata që janë lart nuk kanë nevojë të jenë më të zgjuar apo më të fortë; ata thjesht dinë të ruajnë rrjetet, të kontrollojnë informacionin dhe të mbajnë në heshtje ata që nuk kanë zë. Ndërkohë, shumica, me energjinë, djersën dhe ëndrrat e tyre, përballen me mure të padukshme që pengojnë çdo lloj ngritjeje.
Ky nuk është një fat i pashmangshëm. Është produkt i strukturave politike dhe ekonomike që ushqejnë pabarazinë dhe injorojnë përpjekjet reale. Çdo herë që një individ shpreson në shpërblim për punën e tij, sistemi i përgjigjet me indiferencë ose me poshtërim. Kjo është një krimb i fshehtë që e ha drejtësinë nga brenda, duke e kthyer sakrificën në një mallkim të heshtur.
Por heshtja nuk është opsion. Çdo individ, çdo qytetar, ka në dorë mjetet e kundërshtimit. Të flasësh, të ekspozosh manipulimin, të sfidosh hierarkitë e padrejta, është detyrë morale dhe politike. Nuk mjafton të pranojmë ligjin e fortëve; duhet të krijojmë rregulla që mbrojnë të dobëtit, që japin zë të heshturve dhe që çajnë rrjetet e pushtetit arbitrar.
Revolta nuk është gjithmonë zhurmë, ndonjëherë është vepër e qëndrueshme, që ndryshon institucionet dhe kultivon solidaritetin. Përpjekja jonë ka vlerë jo vetëm kur shpërblehet, por kur sfidon sistemin që refuzon shpërblimin. Këtu lind shpresa e vërtetë: jo si privilegj, por si transformim i mundshëm i strukturave që vendosin për jetët tona.
Në fund, të gjitha betejat personale dhe kolektive kanë një kuptim vetëm kur nuk heshtim. Përkundër padrejtësisë që duket e pathyeshme, veprimi jonë i ndërgjegjshëm është i vetmi mjet për të prishur rendin e vjetër dhe për të ndërtuar një shoqëri ku drejtësia nuk është luks, por realitet i prekshëm.
